Week 25

.

Betekent het talig worden van het bewustzijn ook dat het reflexief wordt?

Uiteindelijk gaan we dood, en wat heeft het dan uitgemaakt wat ik heb gedaan, hoe ik heb geleefd en gedacht? Niemand krijgt een afrekening, behalve die van de begrafenisondernemer.

Amor fati. Is het wel wenselijk de hele wereld te willen omarmen? Is het niet juist zaak om een gewenste wereld te creëren? En maakt dat filosofie, als handlanger van menswaardigheid, niet per definitie tot een vorm van wensdenken?

Wil ik mijzelf begrijpen, dan zal ik een ‘wij’ mee moeten denken, en méér nog een ‘zij’ of een meervoudig ‘het’: de bovenpersoonlijke structuren en systemen waarvan ik zelf niet de auteur ben, maar die wel mijn leven ensceneren, en waarbinnen ik een vanzelfsprekende rol speel, vooral wanneer ‘het’ ongedacht blijft.

Wat gaat er mis wanneer we cultuur niet langer als spel zien? – met name in creërende zin. Immers, wat is cultuur minder dan een creatie? – een creatie die ook anders kan, mits we het spel van worden en tenietdoen blijven spelen.

Ik heb een simpel doel voor ogen: 100 worden. Het mooie van dit ideaal is: wanneer het niet gehaald wordt, ben ik er zelf niet bij om het te betreuren. En verder is het een stimulans om alles wat met goed leven te maken heeft in acht te nemen, teneinde ooit het eeuwfeest te kunnen vieren: in gezondheid, zonder onnodige stress (ook niet over 100 worden), van het leven genieten, er zijn voor anderen, vitaal en levenslustig leven, en mij inzetten voor een gunstig leefklimaat, wat betreft sociale gerechtigheid en milieu, - dat zal immers mijzelf en ook anderen na mij ten goede komen. Reeds als gedachte-experiment trekt de wens om 100 te worden alles te voorschijn wat met levenskunst te maken heeft!

Het ‘nut’ van opheldering en bijstelling van voor-oordelen: verkeerde, niet-kloppende opvattingen kunnen mogelijke ervaringen ontoegankelijk maken.

.