Om een stap verder te zetten ontbreekt het filosofen in de
Westerse traditie aan ervaring met meditatieve praktijken.
Leven, ook het persoonlijke, gaat van evenwicht naar
evenwicht, met tussendoor – en onvermijdelijk – periodes van ontwrichting,
desoriëntatie en, als het meezit, vervellen.
Recept om burger te worden van een wereld met toekomst: een
dialectische leef- en denkwijze, oftewel de bereidheid om zich te laten
verrassen en uitdagen, telkens weer, door nieuwe ervaringen en het ongedachte,
ook wanneer zij dwingen om alles te herzien of opnieuw te beginnen. Geen enkele
invloed bij voorbaat buitensluiten. Geen enkele opvatting tot fort maken.
Denken zonder onbetwistbare zekerheden. En toch telkens willen affirmeren dat
het leven de moeite waard is, - mits dat niet slechts een gedachte is! Want
alleen vanuit levensbeaming heeft de wereld toekomst, - hoe anders welwillend ruimte
te houden voor verandering?
Met het leven is niets mis; wel met sommige opvattingen over
het leven.
Maakt de afwezigheid van een God of van een bovennatuurlijke
orde de rechtvaardiging van morele waarden onmogelijk? Is de natuur zo
verschrikkelijk?
Amor fati. De wereld
is een werkelijkheid in wording. Leven vanuit een diepe acceptatie van wat is,
betekent dus niet: aanvaarden dat de wereld blijft zoals zij is, maar juist dat
zij in verandering verkeert, onophoudelijk. En menselijk handelen is deel van
die verandering.
Filosofen in de media: wat maakt hun commentaar méér dan een
(naar we mogen hopen) geïnformeerde en enigszins doordachte mening? Wat maakt
anderen minder geschikt om zo’n mening te produceren? Is 'filosoof' iets anders
dan een poging om autoriteit te ontlenen aan een eerbiedwaardige traditie
zonder dat daarmee ook maar iets gezegd is over de inhoud?
.
No comments:
Post a Comment